iyi ki... 29 oldum...

hala inanamiyorum... 29 hic planda yoktu oysa, cok cok uzakti sanki baska bir hayattaydi.... cocukken tum hayallerim 28 yasinda sona ererdi benim... butun amaclarima ulasirdim 28 yasima kadar..cok basarili, ince topuklu ayakkabi giyen, cantasini koltugunun altinda tasiyan kadinlardan olurdum ben 28 yasinda... cok param olurdu, cok iyi isim olurdu... hatta bir kizim bile olurdu... 29'a da hayal edecek bir sey kalmazdi dolayisiyla... hic dusunmemistim gerisini... peki sonra??

simdi bakinca... gecmis senelerden bir farkim yok gibi... yarim saat oncesinden de olmadigi gibi... 29. yasim disinda...

yine de haksizlik etmeyeyim ... 29. yasin kapisini aralayip urkekce iceriye baktigim su anlarda dort gozle bekledigim seyler de var aslinda...

tuna'nin benim icin hazirladigi ve gunlerdir hicbir bilgi sizdiramadigim surprizim var ornegin... gidiyormusuz biryere, sabaha yolculuk varmis... nereye? bilmiyorum... yine de sevincten uyuyamiyorum...

ya da dun itibariyle resmiyete kavusan hayallerimin isi var... evet bir plazada... evet evden cok uzakta... her milletten insanlarin calistigi bir ortamda... uzun zamandir yasadigim bunalimin bir geri odemesi olarak alip kabul ediyor, Allah'a sukrediyorum.

o da olmazsa Murat'in nisani var mesela... sonra belki de dugunu... arada aklima geliyor... gozlerimin dolmasina engel olamiyorum...

Mert'im Amerika yolcusu bir de iki ayligina... koltuklarim kabariyor ama bu daha dunku cocuk; oralarda bir basina ne yapacak dusunmeden edemiyorum...

ama tam bugun... icime donup bakiyorum...buyutmusum kendimi ben bunca senedir.... pek cok sey ogrenmisim bana dair... hani aksamustleri icime dusen huzursuzlugu anlamaya calisirdim ya hep; artik sadece "ben aksamlari huzursuz olurum" diyorum... ya da on dakika once okudugum birseyi unutsam yine kendime soylenmek yerine; "fil gibiyim 10 sene onceki herseyi hatirlarim, iki dakika oncesini unuturum" diyip geciyorum... ya da bes seneden sonra; Tuna gelince eve her aksam "bin tane omrum olsa, yine seni bulurdum" diye icimden geciriyorum.... mutluyum... 28. yasimi cocuklugumun hayallerine birakiyor, 29'la kucaklasiyorum... opuyorum yanaklarindan, hosgeldin ben de artik seni bekliyordum diyorum... cocukluguma, cocuklugumun tum hayallerine, yapmak istediklerime, yapabildiklerime, ve hicbirsekide beceremediklerime hoscakal diyor, kendime yeni, soyle temizinden bir sayfa aciyorum.... kalemlerim biraz asindi sanki, oyle fosforlu filan da degiller, ucundan pembe puskuller de sarkmiyor hayallerimin, ama sanki ben artik daha iyi yazmayi beceriyorum.. 28'e kadar ne hayaller kurarak yasamistim, bundan boyle hayallerin arasina lavantalar koyup dolaplara kaldiriyor, kendi hayatimin tadini cikartmaya basliyorum... icimden bir ses boylesi daha guzel olacak diyor ...

her ne ise beni bekleyen artik... ben de onu dort gozle bekliyorum...