Efendime soyleyeyim...

Herzamanki gibi isime gideken bugun yolda, kimbilir ne masallar anlatiyordum ki kendime, bir deyis geldi aklima:

"Efendime soyleyeyim"

Kucuktuk.. babam nadiren evde oldugu gecelerde masal anlatirdi bize... Ya da hergunku hayallerini anlatirdi da bize babam anlattigi icin masal gibi gelirdi.. Ne var ki, cumle aralarinda "Efendime soyleyeyim" derdi zaman zaman.. Kimdi bu "efendi", bizi nerelerden dinlemekteydi hep merak ettim.. Bazi gecelerin sonunda, babamin anlattiklarini bize degil de efendisine anlattigi dusuncesi tadimi kacirdi birkac kez, yine de ses etmedim.. Zamanla farkettim: Bu "efendi" iki kucuk kardesin en buyugu oldugum icin BENdim... Birden kendimi kocaman, busbuyuk, hatta efendi kadar buyuk hissettim...ta ki babam bize masal anlatmayi birakana kadar...

Belki senelerdir duymadim bu deyisi, kendim de kullanmadim hatta.. Yine de nerelerden cikip beni buldugunu anlayamadigim bu hatira burnumun diregini sizlatti sabah sabah... Kendi kendime "Iste" dedim "ben bunu ozledim.."... Simsicak, comert, mutevazi, agirbasli, cocuklara anlatilan bir masalda bile "efendiye anlatma" hissi veren sevgili anadilim. Insan vatanini ozler, anasini babasini ozler, sevdigini ozler de anadilini ozler mi? Ben ozledim...